اشعار

آمـدم بـاز کـنم چـشـم پُـر از باران را            و به عطر نجف آغـشته نمایم جان را

آمدم در طلب سورۀ والشمس و ضحی            یک دل سیـر تمـاشا کنم این ایـوان را

آدم و نـوح و محـمـد به حـرم آمـده‌اند            تا به الگوی علی شرح دهند انسان را

آیه آیه همه جا مدح عـلی می‌خوانـدند            ای دل غـافـل من باز بخوان قـرآن را

أَفَــمـَنْ كَـانَ عَــلـَىٰ بَـيِّـنَــةٍ مِـنْ رَبِّــهِ؟            جز علی کیست که روشن کند این برهان را

خواستم شمّه‌ای از رزم عـلی بنـویسم            نتوانم که به تصویر کـشم طـوفـان را

او که از بدر و احد، خیبر و خندق آمد            تا به شمشیر دودم مسخ کند شیطان را

شاخـص عـدل الـهی بُوَد و می‌سنجـند            به ترازوی مساوات عـلی، میـزان را

آنچه گفتیم فقـط قـطره‌ای از دریـا بود            من که نشناختم آن وسعت بی‌پـایان را

بنـا شده‌ست زمین و زمان به نام علی            گرفته است قوام این جهان به نام علی

برای اینکه مُشخّص شود عـیار دقـیق            شدند خَـلق خـدا، امـتحـان به نام عـلی

به دفتر ازلیّت به کِلْـکِ قـدرتِ خویش            نوشته رب، همه کون و مکان “به نام علی”

همـیـشـه محـوِ تمـاشـای آسـمـان‌هـائـیم            که بوده رونقِ هفت آسمان به نام علی

به احتـرام عـلـی بـسـتـه شد درِ دوزخ            گـشوده شـد درِ بـاغ جَنـان به نام علی

نـشانـه‌ای‌ست بـرای حـلال زادگـی‌اش            همین که طفـل گُشاید زبان به نام علی

چگونه نام کسی جز علی‌ست بر لب او؟            کسی که خورد چو ما آب و نان به نام علی

دُرست با وسطِ خـال می‌کـند برخـورد            همین که تیر پَـرَد از کمان به نام علی

بـگـو کـه أشــهــدُ أنّ عـلـی، ولــیُّ الله            گرفته چونکه هُویّت اَذان، به نـام علی

به ترس و جبر نبوده‌ست، واقعاً قلبی‌ست            ارادت هـمـۀ شـیـعـیــان بـه نـام عـلـی

سِزد ز چوبـۀ دارش رُطب به بـار آید            که داده میـثـم تمّـار، جـان به نام عـلی

دعا کنید! که روزی وقوع خواهد یافت            ظهور حضرت صاحب زمان به نام علی

گـفـتـیـم اول از عـلی و آخـر از عـلی            پُـر شد ورق ورق ورقِ دفتر از علی

با خـلـقـتـش چکـامـۀ خلـقـت تـمام شد            دیـگـر نـیـافـریـد خـدا بـهـتـر از عـلی

یک قطره‌اش به عمرِ زمین و زمان رسید            سیراب می‌شود عطشِ محشر از علی

از عرشِ ابرهای لبش وحی می‌چکـید            در بـارشِ تـلاوتِ پـیـغـمـبـر از عـلی

نهج‌البلاغه نقـطـۀ عـطـف خـطابه شد            قـیـمـت گـرفـت آبـروی منـبر از علی

از خاک رفت بر درِ افلاکـیان نشست            تا بال و پر گرفت، درِ خـیـبر از علی

پا روی حقّ مورچگان هم نمی‌گذاشت            حـتی خـیالِ ظـلـم نمی‌زد سر از عـلی

در روزگارِ بـرده‌فـروشـان نمی‌خـرید            جز آبـروی نـوکـری‌اش قـنبر از علی

حیّ عـلیَ الصلـوة، زمان گدایی است            حیّ عـلیٰ گـرفـتـنِ انـگـشـتر از عـلی

از یا حسینِ‌ حل شده در اشک‌های آب            سیراب می‌شویم، چنان کـوثر از علی

بـا نـام عـلـی حـمـاسـه آغـاز شده            مولاست که سر منشا اعجاز شده
معنای شکاف روی دیوار‌ این است:            کـعـبـه ز تـحـیـّر دهـنـش باز شده

************

در هر دو جهان قـبله‌نما مولا بود            سرچشمه هر جود و سخا مولا بود
شـور و شعف لحـظه میـلادش را            از کـعـبه بـپـرسید که با مولا بود

************

او عـلـت آفــریــنــش دنــیــا بــود            در جود و کرم همیشه بی‌همتا بود
بـا اذن و اجـازه عــلـی می‌تـابـیـد            خـورشـیـد که زیر سایه مولا بود

************

از عهد قدیم یا علی بر لب داشت            چون طفل یتیم یا علی بر لب داشت
گفتند در آن لحظه که از نیل گذشت            موسای کلیم یا علی بر لب داشت

************

آقــای هـمـه کـریـم‌هـا مـولا جـان            پـایـان تــمــام بـیـم‌هـا مـولا جــان
دستی ز سر لطف بکش بر سر ما            بـابـای هـمـه یـتـیـم‌هـا مـولا جـان

************

از کـنـه دلـش به محـضر ماه آمد            با کـولـه عـشـق و نــالـه و آه آمـد
زائـر کـه به ایـوان نـجـف می‌آیـد            یـعـنـی که گـدا به دیـدن شـاه آمـد

************

در سفره الطاف خـدا مهمان است            هم صحبت با محـبت بـاران است
در ساحل امن زندگی خواهد کرد            قـلبی که محبت عـلی در آن است

************

صاحب کرمی که در جهان بی‌همتاست            یک عشق مدام در رکوعش پیداست
تردید نکن در آنچه قـرآن فرمود:            قطعا فقط او به کل عالم مولاست

************

ای اسـوه استـقـامت ای مرد علی            با حضرت مصطفی تو همدرد علی
عـیسی که چنین شهـره آفـاق شده            با نام تو مـرده زنـده می‌کرد علی

مگر مولا بپرسد از کرم حال موالی را            که غیر از او نمی‌گیرد کسی دستان خالی را

کسی جز او نمی‌گیرد سراغ دردمندان را            کسی جز او نمی‌فهمد چنین افسرده‌حالی را

اگر دست کرم را وا کند، انگشتر لطفش            گشاید بر خـلایق باب فضل لایـزالی را

نگاه مهر او بارانی از جود و کرم دارد            ببارد گر به ما، پایان دهد این خشکسالی را

نمی‌گنجد مضامینش به شعر شاعران، آری            صفاتش برده بیرون از تصورها تعالی را

علی علم است، یا حلم است، یا فضل است، یا عدل است            چه تمثیلی سزاوار آید این حد، بی‌مثالی را

ولی و والی و والا، علی و عالی و اعلا            که دارد غیر مولا اینچنین اوصاف عالی را؟

علی حق است حقی آنچنان واضح، که خورشیدش            فروزان کرده مثل روز، روشن این حوالی را

میان صحن، رو در روی ایوان از علی گفتن            خدا از ما نگیرد لطف این نازک‌خیالی را

به وقت مرگ‌ چون می‌آید او، خوش باد جان دادن            بیا ای مرگ و از ما بر نگیر این نیک‌فالی را

اگرچه شأن علی «کُلَّ شَیءٍ أحصَینا»ست            ولی فـضائـل او غـیر قـابـل احصاست

به قلب سورۀ یـاسـین، علی امام مـبـین            به بطن سورۀ طاها، علی امام هـداست

عـلـی تـبـلـور رحـمـت بـه بـاء بـسم‌الله            ولی به باء بـرائت شـرار قهـر خداست

به «اَلّذِی خَـلَقَ المَـوتَ وَ الحَـیاة» قسم            علی به مُلک خداوند «أَحسَنُ عَمَلا»ست

علی حـیات «مِنَ الماءِ کُلَّ شَیءٍ حَیّ»            علی‌ست ماء معینی که عین آب بقاست

علی‌ست حصن حصینی که آیة‌الکرسی            علی‌‌ست حبل متینی که عروة‌الوثقی‌ست

عـلـی فـروغ حـرا، یـار غـار پیـغـمـبر            علی به چشم محـمد، چراغ اوحـیناست

علی کسی‌ست که از کودکی قیامت کرد            به پاس حرمت پـیر پیـمـبران برخاست

عـلـی هرآنچه نـبی دید، دیـده از آغـاز            شنیده‌های نبی را شنید بی کـم و کاست

عــلـی اُذُن، «اُذُنٌ وَاعِـیــة»، بِــاِذن‌ِ الله            علی، سمیع‌ علیم و علی سمیع دعاست

عــلـی پـدر، پــدر مـهـربـان ایـن امـت            علی حـقـیقت «بـِالـوالِدَینِ اِحسانا»ست

علی به قـاطـبـۀ خلق، «حـجـة‌الله‌»ست            ولی برای علی، حجت خـدا زهـراست

قیامت از عـطش دیدن علی غـوغاست            به عشق ساقی کوثر چه محشری برپاست

فقـط عـلی‌ست عـلمدار حـمد در محشر            فقط علی‌ست که در حشر پرچمش بالاست

عـلـی به « إِنَّ إِلَـیـنـَا إِیـابَـهـُم»، مـلـجـأ            به «ثُـمَّ إِنَّ عَـلـَینَا حِسَابَهُـم»، مـأواست

علی که هـیچ‌کجا رد نـکـرده سـائـل را            علی که بر سر خوان کرامتش دنیاست

خـدا کـنـد که مرا از صـراط رد سازد            «هزار نکتۀ باریک‌تر ز مو اینجاست»

بهشت، منزل «طُوبَىٰ لَهُم وَ حُسنُ مَآب»            بهشت، محـفـل ذکـر فـضـائل مولاست

عـلی‌ست نــور خـدا، نـور دیـدۀ احـمـد            علی‌ست چشم خدا، نور چشم او زهراست

به حُسن او چه بگویم؟ که او اَباالحَسن است            همه وجـود حَـسن از کـرامت بـابـاست

مـریـد غـیـرت و ایـثـار اوسـت ثـارالله            شهید غـربت این مرد، سیدالـشهـداست

به کـربـلا بـرکـات از ابـوتـراب رسـید            به یُمن اوست که در تربت حسین شفاست

عـلی تـهـجـد زیـن‌الـعـبـاد در مـحـراب            علی صحـیـفۀ سجـاد در مقـام دعـاست

علی‌ست باقر علم و علی‌ست صادق وعد            علی‌ست کاظم غیظ و علی امام رضاست

عــلـی جــواد امـامــان و هـــادی امـت            به سایۀ نجـفـش، کاظمین و سامـراست

خدا دوباره حسن بر عـلی کرامت کرد            حسن که عسکر او جن و اِنس و اَرض و سماست

بیا به مسجد سهله که بیت مهدی اوست            بـیا که خـانـۀ امیـد اهـل‌بیت ایـنجـاست

علی‌ست آینۀ «هَـل أَتَىٰ عَـلَى الإِنسان»            چه آیـنه؟ که در او جـلـوۀ خدا پیداست

نبی به اذن خـدا «دَاعِـیـاً إِلَى الله» است            نبی سراج منیر و علی صراط خداست

عـلی‌ست «حُجَّـةٌ الْبَـالِـغَـه»، یقـین دارم            خدا گـواه که نهج‌البلاغه خود گویاست

علی دویست تجلی به جُرج جُرداق است            علی عـنایت بی‌حد به مکتب عـیساست

عـلـی مـجـادلـه‌اش «اَلّـتِی هِیَ أَحْـسَن»            علی مباهله‌اش نیز، «دَعوَة الحُسنی»‌ست

صراط سیرِ الی‌اللهِ مصطفی، مولاست            که سیر اَنـفـُسی او به نون اَنـفـُسَـناست

امـام هـشـتم ما مـسـتـند به قـرآن گـفـت            مباهـلـه‌ست که اوج فـضـایل مـولاست

نبی کنار علی «شاهِدٍ وَ مَشهُـود» است            خدا گواه، که «یـتـْلُـوهُ شاهِدٌ» گـویاست

کسی که این دو یکی دید، چشم او روشن            کسی که حرف خدا را نخواند نابیناست

علی‌ست جان کـلام خـدا به «اَنـفـُسَـنا»            قسم به جان محمد «نِـساءَنا» زهـراست

سـزاست جان نـبـی جـانـشـیـن او باشد            به جان او، که خلافت برای غیر، خطاست

بـیـا کـنـار مـسـیـحـا بـه وادی نـجــران            ببـین که اوج تـجـلای پنج تن اینجاست

مــبــاهــلـه ثــمــر «إِنَّــمَــا یـرِیـدُ الله»            مـبـاهـلـه سـنـد محـکـم حـدیث کساست

علی «لِیذهِبَ عَـنكُم»، علی «یطَهِّـرَكُم»            عـلی به آیـۀ تـطـهـیـر غـایت تـقـواست

علی به دوش نبی یا نبی به دوش علی؟            خلیل بت‌شکن کعبه اوست یا طاهاست؟

عـلی دعـای سـریع الاجـابـه می‌خـواند            دمی که ذکـر لب او نـدای یازهـراست

علی‌ست کفو بتول و علی‌ست نفس رسول            علی به کل رسـولان ولایـتـش اولاست

تــــرابِ مَـــقـــدم او تـــاجِ عـــزت آدم            سـحـاب رحـمت او سـایـۀ سر حواست

عـلی مـدرس ادریـس در کـتـابت وحی            علی به کرسی تدریس، «عَلَّمَ الاَسما»ست

همین که کشتی نوح «اسْتَوَتْ عَلَى الجُودِیّ»            ندا رسید عـلی کـشـتی نـجـات شماست

زمــــان زمــــزمــــۀ لا اِلـــهَ اِلّا اَنــت            علی اجـابت یونس به ظلـمت دریـاست

علی تـکـلـم طـور و عـلـی تـرنـم وحی            علی تـجـسـم نـور و عـلی یَد بیضاست

بـه ذکـر او زکــریــا شـده مـسـیـحــادم            نـسیـمی از نـفـحات حسین او یحـیاست

قـسـم بـه آیـۀ «اِقْــرَأ وَ رَبّـُكَ الأَكـرَم»            عـلی کرامت قـرآن و معجـز طاهاست

چه آیـه از «لَـعَـلِیٌّ حَـكـِیـم» محکـم‌تـر؟            عـلی صـریح‌تـرین آیـۀ کـتـاب خداست

علی علی و؛ علی عالی و؛ علی اعلاست            به مصحف کلمات خدا «هِیَ العُلیا»ست

قـیـاس خلـق خـدا با عـلـی، مَـعَ‌الفـارق            که «لا یقـاسُ بِـنا» از مناقب مولاست

گواه ما «أَ جَعَـلـتُم سِـقَـایةَ الحَاج» است            مقام ساقی کـوثـر فـراتـر از این‌هـاست

چرا مـقـایـسه؟ «لا یـسـتَـوُونَ عِـنـدَالله»            که آیه ‌آیۀ قـرآن به فـضل او گـویاست

علی رسیده به قرآن به «أَعـظَم‌ُ دَرَجَه»            علی در این همه آیات، آیت عظمی‌ست

اگر هـزار پـیـمـبـر بـه مـدحـت حـیـدر            یکی هزار روایت بـیـان کـنـند رواست

علی‌ست سورۀ نصر و به عصر بی‌مانند            علی‌ست سورۀ فتح و به دهر بی‌همتاست

دمـی کـه حـیـدر کــرار، تــیـغ بـردارد            فقط فرار در آن عرصه، چارۀ اعداست

زمــان غــرش «الله اکــبــر» حــیــدر            ملک به حیرت از آن حمله‌های رعدآساست

عـلی عـذاب «أَعِـدُّوا لَـهُـم» عـلیه عـدو            علی به فـرق ستم تـیغ انـتـقـام خـداست

کـنــنـدۀ در خــیـبــر، کـشـنـدۀ مـرحـب            که نام او رجز فـتح مسجدالاقـصی‌ست

چه آیه‌ها که مرادش فقط خلافت اوست            چه سوره‌ها که گـواه شرافـت مولاست

بـبـین خـلافت او را به سـورۀ اعـراف            دلـیـل محـکـم مـا آیـۀ «وَ واعَـدنـا»ست

علی خلیفه به حکم حدیث منزلت است            اگرچه منـزلـت او فـراتر از مـوساست

علی به منـزلۀ سر به پـیکـر طاهـاست            علی به پیکرۀ وحی، روح ما یوحی‌ست

علی نصیر و وزیر و مشیر خـتم رسل            علی امیر و نذیر و بـشیر خلق خداست

امـام اوست که در دورۀ حکـومـت هـم            انیـس با ضـعـفـا و رفـیـق با فـقـراست

نوازشش به سر و روی غنچه‌های یتیم            شمیم روح‌فـزا و نـسیم عـقـده‌گـشـاست

علی به پـیـرهـن سـاده‌ای قـنـاعت کرد            لباس خوب‌ترش را برای قنبر خواست

علی به آیـۀ «ایّـاکَ نَـعـبـُـدُ» عـبد است            برای شیعه به «ایّاکَ نَستَعین» مولاست

علی امیر «اُولُوالاَمر» در «اَطیعُوا الله»            ولی به «مَن یطِعِ الله» او مطیع خداست

خوشا کسی که ملبس به جامۀ تقـواست            بدین لباس مقـدس، به محضر مولاست

بیـا به محـضـر مـولا بـخـوان امـین‌الله            که او امین خـدا و امـان خـلـق خداست

در آن حرم «اَرِنِی الطَّلعَةَ الرَّشیده» بخوان            ولی عصر، شب و روز زائر مولاست

بیا به ساحت قـدسـش به ذکر «مُـولَـعَـةً            بِذِكرِکَ وَ دُعاَئِک» که او مجیب دعاست

«عَلی الأَطائِبِ مِن أَهلِ بَیت» ندبه کنید            اگر که خون رَوَد از چشم جن و انس، رواست

به «قُل اَعوذُ بِرَبِّ الفَلَق» بیا به نجـف            حریم امن تو «مِن شَرِّ ما خَلَق» آنجاست

بیـا و دل به دعـای صـبـاح او بـسـپـار            علی زمان مناجات «سامِعُ‌النَّجوی‌»ست

صباح، وقـت مـنـاجـات بـا امـام زمـان            صباح، فرصت تجدید عهد با مولاست

به گریه هر شب جمعه دعای خضر بخوان            که قطره قطرۀ اشک تو رشک آب بقاست

به هر «مَدَدتُ یَدِی» خوانده‌ام علی مددی            همیشه و همه‌جا دیده‌ام به دست خداست

به نخـل مـیـثـم او سـازگـار شد طـبـعـم            حلاوت همه‌ابـیات من از آن خرماست

سه روز بود که در مکّه بی‌قراری بود            نگـاه کـعـبـه پُـر از چشم‌انـتظاری بود

سه روز؛ صبح شد و سایبان «حِجر و حَجَر»            سحـابِ رحـمـت و ابـرِ امـیدواری بود

بـه احـتـرام شـکـوفـایـی گـل تــوحـیـد            سه روز کار حرم عشق و رازداری بود

زِ هجر روی علی، کار «حِجر اسماعیل»            در این سه روز و سه شب، ندبه بود و زاری بود

پس از سه روز؛ از آن روی ماه پرده گرفت            حـرم که محـرم اسـرار کردگاری بود

صفای آینه از چشم «مَروه» می‌تـابید            شمیم عاطفه از «مُستَجار» جاری بود

زمـین به مـقـدم مـولـود کعبه می‌نازید            هوا هوای بهـشـتی، زمان بهـاری بود

فـرشـتـگـان خــدا، در مـقـام ابـراهـیـم            سرودشان غزل عشق و بی‌قراری بود

سحـر به زمـزم تـوحـید، آبـرو بخـشید            علی که زمزمۀ چشمه در صحاری بود

قـسم به وحی و نبوّت که در کنار نبی            علی تـمام وجـودش، وفـا و یـاری بود

نشست بر لبـش آیات «مؤمنون» آری            علی که جـلـوۀ آیـات جـان‌نـثـاری بـود

چگونه نخل عدالت نمی‌نشـست به بار            که اشک چشم عـلی، گرم آبـیاری بود

امـیـر ظـلـم‌سـتـیـز، افـسـر یـتـیـم‌نواز!            یـگـانـه آیـنــۀ عــدل و اسـتـواری بـود

همین نه «مکّه» از او عطر ارغوانی یافت            «مـدینه» از نَفَس او بنـفـشه‌کاری بود

علی، تجسّم اخلاص و صبر بود و امید            عـلی، تـبـلـور ایـمـان و پـایـداری بود

عــلـی، بـه واژۀ آزادگــی تــَقــدّس داد            عـلی، تـجـلّی ایـثـار و بـردبـاری بـود

جهان کوچک ما حیف درنیافت که او            پُر از کرامت فضل و بزرگواری بود

علی فصل شروع هرچه عشق است            عـلی سرمـشق بانـوی دمشق است

علی هر لحظه‌اش صد کهکشان است            امیـر و لـنگـر هـفـت آسـمـان است

علی خـورشـیـد تـابـان زمـین است            فقـط حـیدر، امـیـرالـمـؤمـنین است

علی امضای رحمان و رحیم است            علی یعـنی صراط المـستـقـیم است

عـلـی در اوج مـانـند سـهـیـل است            علی چـشـمان گـریـان کـمـیل است

علی دلبر عـلی عـشق و علاقه‌ست            عـلی رهبر، علی نهـج البلاغه‌ست

عـلی شـمـشیر بران و حکـیم است            علی هـمـبـازی شـهـری یـتیم است

عـلـی در داوری مـانـنـد مـاه است            علی پاکیزه از رجس و گـناه است

علی شمع است شمعی جاودان‌سوز            عـلـی پـروانـۀ شـیـعـه شب و روز

عـلـی پـرودگـار سـعـی و کـارست            عـلـی هـم‌دوش تـیـغ ذوالـفـقـارست

علی همراز شب با گوش چاه است            عـلـی در آسـمـان‌هـا پـادشـاه اسـت

علی انـدازه و قـدرش زمـین نیست            زمـین جـای امـیـر المـؤمنین نیست

عـلی مـوسـیـقی رقـص وجـودست            عـلـی سـالار سـبـز هر سـرودست

علی سـقـای حوض سلـسـبیل است            علی مافـوق شخص جـبرییل است

پیداست در متن دعـا اوراقی از عرش            دارد رجب در شهر خود عشاقی از عرش

از بسکه می‌ریزد شراب باقی از عرش            میخانه تب کرده؛ می‌آید ساقی از عرش

ممسوس ذات‌الله روی دست کعبه است

هو یاعلی ذکر لب سرمست کعبه است

او بی‌عـصـا هـم قـلب دریـا می‌شـکـافد            صـدهـا هـزاران راه بــالا مـی‌شـکـافـد

تا عـرش را با ذکـر زهـرا می‌شـکـافـد            رکـن یـمـانـی سـیـنه‌اش را می‌شـکـافـد

دیـگـر زمـان انـتـظـارت سـر رسـیــده

یـا فـاطـمـه بـنـت اسـد! حـیـدر رسـیـده

خـورشـید ساکـت شد قـمـر بیرون بیاید            سائل به در زد، کـیسه زر بیرون بیاید

اصـرار کـرد احـمـد خـبر بـیرون بیاید            ابن الـخـلـیـلـش بـا تـبـر بـیـرون بـیـاید

این کودکی که صاحب لیل و نهار است

در بین مُشتش قبضه‌ای از ذوالفقار است

نوشیده‌ام با جـان، مِی هـر سالی‌اش را            مــزه کـنـم طـعـم شـراب عـالـی‌اش را

رعـیـت کـشد بر شانه اسم والـی‌اش را            شیعه چرا پنهان کـند خوشحـالی‌اش را

میثم اگر بی‌دار خود باشد کـلافـه است

بر پیکر عشاق حیدر، سر اضافه است

تـاثـیـر ذکـر یـونـسـیـّه بـی عـلـی هـیچ           دنـیـای بـی او شـایـد ارزنـده ولی هـیچ

شعرم نـدارد بی ولا جـز معـطـلی هیچ            هـم سـومی، هم دومـی، هـم اولی هـیچ

تصریح ذکر مرتضی، تصریح زهراست

یا رادّ الشمسِ علی، تـسـبیح زهـراست

هـرچند هـمـبـازی دست کـودکان است            تفـریح حیدر فتح خـیبر در جهان است

بغض علی را هر که دارد بی‌امان است            حب علی هـفت آسمان را نردبان است

قـنـبـر نـشد باشـیم، پـشت در که هستیم

گـرد و غـبـار گـیـوۀ حـیـدر که هستـیم

کـار مـلائـک دسـت شــاه لافـتـی بــود            در زیر پـایـش قـاب قـوسـیـن خـدا بود

قـدّش سـتـون محـکـم ارض و سما بود            امـا عــبــای شــانــۀ او نــخ‌نــمــا بــود

برجاست تاج و تخت او این هم دلـیلش

سـهـمی نـبرد از سفـرۀ مردم عـقـیـلش

سهمی نبرد از گندمی که خود درو کرد            مولا شکم را سیر، با یک نان جو کرد

با نفس خود درگیر شد، یکیّ به دو کرد            اشک دو چشمانش، نجف را باغ مُو کرد

شـیـر خـدا حـتـمـاً هـدف را می‌شـنـاسد

حـیـدر گـداهـای نـجـف را می‌شـنـاسـد

حیدر کسی بوده که مرحب شد شکارش            حـیـدر گـرفـتـه مـرحـبـا از کـردگارش

تکـمـیـل کـرده لافـتـی را ذوالـفـقـارش            در وقت غم، زهرا و پیـغـمبر کـنارش

بدر و اُحُد هم جنگ خـیـبـر را پـسندید

رسـم جـوانـمـردی حـیـدر را پـسـنـدیـد

مـانـده امـیـری هـمـچـنـان حـیـدر بیاید            حـاشـا کـه او بـاشـد بــلا و شـر بـیـایـد

پــیــرزنی شــاکـی دم مـنــبــر بـیــایــد            خـلـخـال زن‌هـای یـهــودی در بــیــایـد

مـیـخ غـمـش را دشـمن او زد به سـینه

نامـوس حـیـدر کـشـتـه شد بـین مـدیـنه

آئـیــنــۀ تـمـام نـمــایِ خــدا عــلـی‌سـت            نقـشی که زد رقـم، قـلـمِ ابتدا، علی‌ست

دسـتِ خـدا، زبـان خـدا، صـورت خـدا            در بـنـدگـیـش، بـنـدۀ بی‌انـتـهـا علی‌ست

جان رسـول و لحـم رسول و دم رسول            شیـر خـدا و شیر رسـولِ خـدا علی‌ست

بعد از نـبـی به هر زن و مرد مـؤمـنی            مولا علی، امام عـلی، مـقـتـدا علی‌ست

ذکر عـلـی به وقت دعـا یا محـمد است            ذکر نـبـی به درگه معـبـود یا عـلی‌ست

مـولایِ دیگـران، دگـری بود و دیگری            یا رب گواه باش که مولایِ ما علی‌ست

زیـبـاتـریـن دعـا بـه لـب شـیـعـۀ عـلـی            یا مصطـفی محـمدُ یا مرتضی علی‌ست

دانـید جای شیـعه به روز جزا کجاست            سوگند می‌خورم به خدا هر کجا علی‌ست

نفس رسول، آنکه به جای رسول خفت            تا جان کند به راهِ پیامـبر فـدا، علی‌ست

دشـمن به دشـمـنی خود اقـرار می‌کـنـد            مردی که داشت بازویِ خیبرگشا علی‌ست

بـــســم اللَه کـــتــابِ خــداونــدگـــار را            هرکس که با علی‌ست بداند که "با" علی‌ست

چشم خدا، قـسیم جحیم و جنان به حشر            دست خدا و لنگر ارض و سما علی‌ست

تنزیل و نور و مریم و طاها و مؤمنون            یاسین و توبه و زُمر و هل‌اتی علی‌ست

گـفـتـم دعـا کـنم که نـگـاهی به ما کـنـد            دیدم که استجابت و ذکر و دعا علی‌ست

بر حـشـر چون لـوایِ خـدا سـایه افکـند            گردد عیان به خلق که صاحب لوا علی‌ست

آن بـت‌شکـن کـه در حـرم ذاتِ کـبـریـا            بگذاشت جایِ دست خداوند پا علی‌ست

در « انّــمــا ولـیـکـمُ الله » ســیــر کـن            تا بنـگـری ولی دگـرانـند، یا عـلی‌ست؟

روزِ غـدیـر گـفت نـبـی در غـدیـر خـم            یا رب تو باش ناصر هرکس که با علی‌ست

آن کس که از ولادت خود تا شـهـادتش            یک لحظه دل نداد به دست هوا علی‌ست

این قول شافعی‌ست که در شعر ناب خود            گفتا مرا علی‌ست خدا، یا خدا علی‌ست؟

میثم! هنوز صوت پیامبر رسد به گوش            فـریـاد می‌زنـد که امـام شـما عـلـی‌ست

از چشمه‌سار عرفان هركس وضو ندارد            در سجـده‌گاه عـشقـت آبی به رو ندارد

گر نیسـت آشـنـایت سـرگـشـتـه ولایت            دل نیست دل به جانت جان میل او ندارد

شب تا سحر نخـفـتـم با مـاه راز گـفـتم            چشمم به دور هجران با خواب خو ندارد

از اشك پـرورانـدم در دل گل خـیالـت            این آب را طـبیعـت در هیچ جـو ندارد

با گـل، گـل خـیـالـت تا روبـرو نمـودم            گل شد خجل كه با تو او رنگ و بو ندارد

از یك نگاه چـشمت مـسـتند عـاشـقانت            ساقی نگر كه در كف جام و سبو ندارد

هر كس كـند حـدیـثی از دلبری ولیكن            جـز با خـیال رویت دل گـفـتگـو ندارد

جـویند عـاشـقـانت از هر دری نشانت            هستی تو در دل من این جستجو ندارد

رو تافتی ز گلشن با سرو گفت سوسن            از پشت سر ببینش «گل پشت و رو» ندارد

در سینه محبان بس رازها نهـفته است            عشق است این، كه گوید راز مگو ندارد

هر ذره از وجـودم نالد ز درد هجران            این نالـه‌های سوزان نی در گـلو ندارد

خورشید هر سحرگه آید به پای بـوسی            مه نیز در شب آید كاو روز، رو ندارد

دردی كه از تو آید هرگـز دوا نخواهد            زخـمی كه از تو باشد میل رفـو ندارد

گردون شبیه حسنت در شش جهت نیابد            گیـتـی مثـال رویت در چـارسـو ندارد

گر نیستی تو جانان جان دلبری نجوید            ور نیست شوق وصلت دل آرزو ندارد

دلـداده جـمـالـت دیــدار گـل نـخــواهـد            زیباست گل ولیكن آن روی و مو ندارد

هر چند نغمه‌خوان شد دورش به سر نیامد            دل در محـیط عـشقـت اقـبال قـو ندارد

محرم نه در حریمت ای كعـبۀ حقـیقت            از چشمۀ بصیرت هر كس وضو ندارد

گوی سبق ز «عابد» خواهد رقیب بردن            خالی‌ست عرصه امّا چوگان و گو ندارد

قرار شد که بـیـایی چراغ دین بشوی            به روی چمبر ایمان و دین نگین بشوی

شکفتن تو خبر بر همه جهان داده است            که دلنوازترین گل به باغ دین بشوی

خدا تو را به حرم میهمان خود فرمود            که محرم حرم رب العـالـمـین بشوی

تو لب به خواندن قرآن گشودی و دیدند            که آمدی نـفـس خـتـم مـرسلین بشوی

تـو آمـدی کـه بـه راه تـجـلـی اســلام            امین و مـحـرم پیـغـمـبر امـین بشوی

رسیـده‌ای ز جـنان تا برای اهل یقین            شکوفـه‌بـارترین گـلـشن یـقـین بشوی

سعادتی است برای بشر که چندین سال            چنین بیایی و مهمان در زمین بشوی

تو آمدی که به باغ شرافـت و توحـید            نسیم مـرحـمت رحـمت آفـرین بشوی

کـلـید بـاغ بهـشت است در کـفـت اما            بناست ساکـن کـاشانه‌ای گـلین بشوی

پس از پیمبر رحمت تو را خدا می‌خواست            امیـر مـلک تـمـامی مسـلـمـین بشوی

به قـاف منـزلت تو نمی‌رسد جـبرئیل            خـدا اراده نـموده که بی‌قـرین بـشوی

قـسـم به جـلـوۀ تـقـوا که آمـدی مـولا            طـلایـه دار سحـرگـاه مـتـقـین بـشوی

اراده کـرد خــدا تـا یـدالـهـش بـاشـی            که دست لطف الهی در آستین بشوی

«وفایی» از سر اخلاص آرزو دارد            شفـیع اهل یقـین روز واپـسین بشوی

علی‌ست مرغ حق و کعبه آشیانۀ اوست            حریم عشق، پُر از دلنشین ترانۀ اوست

پس از گذشت زمان‌ها هنوز گوش بشر            به نغمه‌های دل انگیز و عاشقانۀ اوست

زلال چـشـمۀ زمزم کجا و اشک علی            صفای این حرم از گـریۀ شبانۀ اوست

عـلی‌ست مَـحـرم اسـرار ربّ بی‌هـمتا            کـلـیـد‌دار عـطابخش هر خزانۀ اوست

وسـیـلـۀ کـرم ذات حــق، یــدالله اسـت            خدای هرچه ببخشد، علی بهانۀ اوست

عـلـی بـه پـلـۀ آخـر رسـیـد در ایـمـان            نبی سر است و علی پای تا به شانۀ اوست

عـلی‌ست فـرد نـمـودار خـلـقـت کـامل            که عقل در عجب از خالق یگانۀ اوست

جـهــان آفــریـنـش! جـانـت آمـد            حـرم! پـرواز کـن، جـانـات آمد

عـدالت! فـخـر کن، میـزانت آمد            مـحـمـّد! یـار و هـم‌پـیـمـانت آمد

جــمــال اقــدس مـعـبـودِ کـعـبـه

عـیـان شد در رخ مـولـودِ کعـبه

خـدا زیـبـاتـریـن اعـجـاز کـرده            زمـیـن بـر آسـمـان‌هـا ناز کرده

حَـجـَر دور حــرم پـرواز کـرده            حـرم آغـوش خـود را باز کرده

به هر بت بنگرم، خوش می‌سراید

که امشب بت‌شکن در کعـبه آید

در آن شب ذکر عالم: یا علی بود            دم اولاد آدم: یـــا عـــلـــی بــود

صدای آب زمـزم: یـا عـلـی بود            دعـای حـاجـیان هم: یا علی بود

محمّد "یا علی" می‌گفت آن شب

سخن‌ها با "علی" می‌گفت آن شب

حـرم! مــرآت اللهُ الـصـّـمد بـین            ثـبــوت قــل هــو الله احــد بـیـن

خدا را چشم و گوش و وجه و ید بین            اســد در دامـن بـنـت اســد بـیـن

محـمّد عـاشـق دیـدار مـولاسـت

خدا در کعـبه مهماندار مولاست

بـتـان حـمـد خــدا آغـاز کـردنـد            زبـان در مـدح مـولا باز کردند

سـرود خـیر مـقـدم سـاز کـردند            به دور بت‌شکـن پـرواز کـردند

بُوَد این ذکـرشـان با لحـن نیکـو

هـوالحـق و هـوالحی و هوالـهـو

عدالت! دست و زنجیرت مبارک            کرامت! حُسن تقـدیـرت مبارک

ملک! تهلیل و تکـبیرت مبارک            محمّد! شیر و شمشیرت مبارک

صفا و مستجار و حجر و زمزم

هـمـه گـویـنـد مـولا خـیـر مـقدم

محـمـّد! جـان پـاکـت در بر آمـد            تو را شمشیر و شیر از داور آمد

طــلایــه‌دار فـتــح خــیـبــر آمـد            مبارک، حـیـدر آمـد، حـیدر آمد

بگـو از لـعـل لب، گـوهر فشاند

بگو در محضرت قـرآن بخواند

بـگـو تا از وجـودم جـان بـرآیـد            بگـو صد بار زخـمـم بر سر آید

اگــر روز اُحــد یـا خـیــبـر آیـد            اگـر عـالـم به جـنـگ حـیـدر آید

عـلـی دست از محـمـّد بر ندارد

مـحـمـّد چـون عـلـی یاور ندارد

تــو را جــان مــجـرّد آفــریـدنـد            مــرا عـبــد مــؤیــّد آفـــریــدنــد

از آن روزی که احـمـد آفـریدند            عـلـی را بـر مـحـمـّد آفــریــدنـد

جهـان از پـرتـو ما مـنجـلی بود

خـدا بود و تو بودیّ و عـلی بود

تو روح حکمت و پندی علی جان            تو پیـر هر خـردمندی علی جان

تو بی مثـلّی و مانندی علی جان            تو لبریز از خـداوندی علی جان

که جز تو قـاتـلش را شـیر داده؟

به دست دشـمنـش شمـشـیر داده

محمّد را به جز تو جانشین نیست            تمام دین توئی، دین بی‌تو دین نیست

همین است و همین است و جز این نیست            کسی جز تو امیـرالمؤنین نیست

تو قـرآنی، تو فرقانی، تو نوری

تو انجـیلی، تو توراتی، زبوری

شجاعت نـقـش تـیغ ذوالفـقـارت            عبادت پـای‌بـوس و خـاکـسارت

مـحـبّت تا قـیـامـت دوسـتـدارت            مـحــمــّد از ولادت بـی‌قــرارت

تـمـام مـیـوه‌هـای نـخـل «میـثم»

ثـنـای تـوست ای مـولای عـالـم

ابری به بارش آمد و باران عشق ریخت            جانی دوباره بر تن بی‌جان عشق ریخت

جـبـریل با بـشارتی از نور سر رسید            آیات محکـمات به قـرآن عشق ریخت

"لایمکن الفرار من العشق" خواند و بعد            در پایه‌های سست و پریشان عشق ریخت

دستی کشید بر سر عشق و به لطف خویش            نظمی به حال بی‌سر و سامان عشق ریخت

با تیشه، ریشۀ غم هجران زد و سپس            "شوق وصال یار" به دامان عشق ریخت

مژگان خویش را به تماشا کشید و بعد            صدها هزار رخنه به ایمان عشق ریخت

قـفـل شـکـسـتـۀ دل مـا را کــلـیـد شـد            آزادی دوباره به زندان عشق ریخـت

بـوی بهـشت از نـفـس اوست شـمّه‌ای

هر کـس گـرفـتـه ذکـر جـوادالائمه‌ای

وقـتی که می‌رسـید گـدا در حوالی‌اش            پُر می‌شد از کرامت او دست خالی‌اش

شـهـری که میـزبـان جوادالائمه است            هرگز نرفـته فـقـر به سـمت اهالی‌اش

حـاتـم گـدای او شده تا بـلـکه رو شود            یک‌گـوشه از مـقـام کرامات عالی‌اش

بـاشـنـد اگـر تـمـام جهـان میـهـمان او            پـایـان نـدارد ایـن کَــرَم لایــزالـی‌اش

عـالِم شده‌ست هر که به این خانه آمده            دنـبــال پـاسـخ جـمــلات ســؤالــی‌اش

دنیا برای دشمن او چون جهـنـّم است            امـا بـهـشـت بـوده بــرای مــوالـی‌اش

هر کس که ناامـیـد به لبخـند او رسید            مرهـم گـذاشت بر غـم آشفـته‌حالی‌اش

لبخـند توست داروی هر درد یاجواد!

جــانــم فــدای ابـن‌رضـا و ابــاجــواد

تو از ازل جوادی و ما از ازل فـقـیر            یا اَیُّهَـاالجَـواد! تَـصـَدَّق عَـلـَی الفَـقـیر

حس کرده است ثروت عالم به دست اوست            وقتی گرفـته است تو را در بغل فقیر

از حدِّ اکـثـر همه سـر بوده هر زمان            از تو رسـیـده است به حـدِّ اقـل، فقـیر

این گوشه‌چشم توست که اکسیر اعظم است            با یک نگـاه تو به غـنی شد بدل فقـیر

از دیـگـران زیـاد شـنـیـده، ولی فـقـط            دیده همیـشه جود تو را در عمل فقیر

با دست پُر به خانۀ خود رفته هر زمان            با دست خـالی آمـده در این محل فقیر

از آن زمـان که لطف تو را دید تا ابد            شد روزگارِ تلخ به کامش عسل فقـیر

ایـن بـیت‌هـا گـدای جــوادالائـمــه‌انــد            با این نیت ردیف شده در غزل فـقـیر

در آستان مرحمت عشق مَحـرم است

هرکس که شد گدای تو، آقای عالَم است

ز حمد و شکرِ خدا، شَهد و شِکَّرَم بر لب            که ابرِ رحمتِ حق، نازل است در دل شب

جهان جوان شده باز از، بهارِ ماه رجب            بشارتِ ازلـی می‌رسد به گـوشِ طـلـب

جـواد آل عـلـی زد قــدم در ایـن دنــیـا

نـهـم امـام مـبـیـن آمـده ز بـیـتِ رضــا

خـدا به کـوری چـشـم تـمـام بدخـواهان            دمـیـد در حـرم فـاطـمـه سـحـرگـاهــان

رسـید تـاج سرِ بـرتـریـن شـهـنـشـاهـان            فـرشتـگـانِ بـهـشـتـی شـدنـد هـمـراهان

 ز شور و شوق و شعف، حضرت رضا خرسند

خـدا بـخـاطـر لـبـخـنـدِ او زنـَد لـبـخـنـد

گلی که بعدِ چهل سال، عِدلِ کـوثـر شد            ز بیتِ وحی، شکـوفـا شد و معـطر شد

چـقـدر بـاعـث خـشـنـودیِ پـیـمـبـر شـد            به حلم و علم و عمل، جانشین حیدر شد

 امـامِ مُـفـتـرَضُ الـطـّاعـۀ جـهــان آمـد

مـیِ جــوادالائـمــه بـه کــامِ جــان آمــد

میِ جواد بنـوشـید، جـامِ سـرشـار است            که میلِ جانِ جهانی به جامِ دلـدار است

جهان و هر چه در آن است، مستِ این یار است            بهشتِ جود و کرامات و بحرِ اَسرار است

ولایـتِ عـلـوی را بـه سـیـنـه‌اش دادنـد

رضا نـوشـت که مـاه مـدیـنـه‌اش دادنـد

کسی که نام خوشـش سـومین محمد شد            ز روز آمـدنـش، احـمــدی مـجــدد شـد

به عـلـمِ غیب، ز مـیـلادِ خود مـؤید شد            ز ابتدای ظـهـورش، مـطـیـعِ سرمد شد

شهـادتـین به لـب داشت از ولادتِ خود

و عـبدِ صالحِ حـق بود، تا شهادت خود

ز کودکی چو به کامش میِ فراتش بود            به روز حَرب سلاحش، مناظراتش بود

مـعـارفِ عـلـوی، چشمـۀ حـیـاتـش بود            علومِ فـاطـمی‌اَش، کـشـتی نجـاتـش بود

مـبـارزان، ز حـدیث عـلـومِ او سـیراب

مخالـفـان، ز شـگـِرد هـجـومِ او بی‌تاب

همه قـیـافـه شـنـاسـان، بکارِ خود ناکام            مـنـافـقـانِ ز سـعـایـت عـلـیـهِ او بـدنـام

خواص، ننگ خریدند و عده‌ای ز عوام            فقط جوانِ رضا ماند و عشق و حسنِ ختام

به امـتـحـانِ ولایت، بـصـیـر بـایـد بـود

و طـوقِ بـنـدگی‌اَش را، اسـیـر باید بود

جـوان و پـیـر نـدارد، جـهـاد بـایـد کرد            به وَعـده‌هـای ولی، اعـتـمـاد بـایـد کرد

هَـمـاره اَرزشِ خود را، زیـاد باید کرد            چـنـان جـواد، کـرم بـر عِـبـاد باید کرد

جــوادِ آل عـلـی، با فــقــیــر بـنـشــیـنـد

گـهـی کـنـارِ یـتـیـم و اسـیــر بـنـشـیـنـد

جـوادِ آل عـلـی، چـون عـلـی وفـا دارد            به عاشقانِ علی، روز و شب عطا دارد

ببـیـن هـوای گـرفـتــار، تـا کـجــا دارد            کـه دردِ غـربـتِ زخـم مـدیـنـه را دارد

به گـریه گـفت که حق را تمام می‌گیرم

ز خصـمِ فـاطـمـه من انـتـقـام می‌گـیـرم

میان کوچه، که سیلی بروی زهرا زد؟            غـلاف تیغ، به او پیـشِ چـشم مـولا زد

چرا به پهلوی مظلومه ضربه، با پا زد؟            ز کـوچه بود، که تا کـربلا حرم را زد

اگر شراره به دربِ حرم، نمی‌افروخت

کجا خیامِ حسینی، به شعله‌ها می‌سوخت؟

سبک‌تر می‌کند با اشک‌ها بار گناهش را            به‌ آبِ دیده‌ روشن‌ می‌کند شام‌ سیاهش‌ را

خوشا آن‌ روسیاهی‌ که‌ در‌ این‌ دنیای‌ وانفسا            فقط‌ با آه... جبران‌ می‌کند هر اشتباهش‌ را

فقیر و خسته می‌آید به‌ سمت‌ بارگاه‌ طوس            فقط بر آستان دوست می‌دوزد نگاهش را

خوشا هرکس که در سرچشمۀ نهر رجب شسته است            همه آلودگی‌ها را و پیدا کرده راهش را

پناه آورده‌ایم امشب به سلطان و چه آرامیم             که کرده قسمت بی‌سرپناهان سرپناهش را

رجب سرچشمۀ خیر و دعای «یامن ارجوه» است            بخوان در این دعا با شوق، ذکرِ یا الهش را

کنار پنجره فولاد، در رؤیای شعبان باش            که در آن ماه می‌بیند، علی رخسار ماهش را

امشب از بیت رضا نور به دامان داریم            موج شادی به دل و روح و تن و جان داریم
چه مبارک سحری از دم سلـطان داریم            هر چه داریم هم از شاه خـراسان داریم

حـیدری زاده گـلی نیک نهـاد آمده است
از عـنـایـات خـداونـد جـواد آمـده اسـت

خبـر آورده که شب را سحـری پیدا شد            قـمــر بــرج ولا را قــمــری پـیــدا شـد
به نهـال رضـوی بـرگ و بری پیدا شد            ثــمـر آل عــلــی را ثـمــری پــیــدا شـد

گوش کن زمزمۀ دادرس از عرش رسید
مژده ای دل که مسیحا نفس از عرش رسید

شیـعـۀ نـاب ز بود تو شد اثـنی عـشری            روز چون شمسی و شب برج ولا را قمری
وقت میـلاد تو سـر داد خروس سحـری            (چه مبارک پدری و چه مبارک پسری)

جود و احسان تو از شاه خراسان داریم
قدم خـیر تو از حـضرت سلـطـان داریم

ساقی و باده و جام و می و پیمانه تویی            به گل روی رضا شمعی و پروانه تویی
جسمی و جانی و هم حضرت جانانه تویی            خانه را نوری اگر هست در آن خانه تویی

باید این پای بر این خوان و بر این خانه کشید
دست سوی تو و دست از می و پیمانه کشید

چیست دین‌داری به‌جز بغض و محبت داشتن            روی اولاد رسـول الله غـیـرت داشـتـن

زندگی طی کردن عمر است اما خیر چیست؟            لحظه‌های عمر را شوق زیارت داشتن

گـاه تـنهـا راه آدم می‌شـود باب الـمـراد            وقت مستاصل شدن هنگام حاجت داشتن

عرض حاجت می‌برم سوی کسی که بودنش            شد دلیل محکمی در خیر و برکت داشتن

با کریـمان کـارها آسـان شود اما جـواد            هست معـنایش فـراتر از کرامت داشتن

مشت‌هایی را که بر روی زمین کوبیده است            یادمان داده است از دشمن برائت داشتن

سرخـوشان خط بغـدادیم مست کـاظمین            فکرمان را می‌برد مستی به خلوت داشتن

(در حریم عشق نتوان دم زد از گفت و شنود)            خوش خیالی بود با او میل صحبت داشتن

زیر قدمت بند دل ماست که گیر است            بهتر بنـویسم دل ما عـبد و اسـیر است

هر کس به تو دل داد محال است نگوید            از هرچه دلش غیر تماشای تو سیر است

«ای تیـر غـمـت را دل عشاق نشانه»            دام است نگاه تو و ابروی تو تیر است

از نام و نـشان و نسب ما چو بخواهید            مـائـیـم گـدا و پــسـر شـاه امـیـر اسـت

شه‌زاده جودی تو که در وصف تو گفتند:            هر لحظه و هر ثانیه در فکر فقیر است

عـالـم هـمه دور سر تو گـرم طـوافـنـد            افلاک کـنـار وجـنـات تو حـقـیـر است

جـانم به فـدای تو و دسـتـان کـریـمـت

شـاهـیـم سـر سـفـره احـسـان قـدیـمـت

بنـد دلـم از گـیـسوی تو واشدنی نیست            دوری ز تو هیهات، به مولا شدنی نیست

آن دل که نشد بسته به خال لبت ای دوست            دل نیست، خرابه است، وَ احیا شدنی نیست

گـشتیم، و گـشتیم، و گـشتیم، و گـشتیم            والله که مانـنـد تـو پـیـدا شـدنـی نیست

آن آیــنــه کـه روی تـو را داد نـشـانـم            نور است سراسر به خدا «ها» شدنی نیست

از برکـت روی تو شده گـنـدم مـا نـان            ‌بی برکت تو حاجت ماها شدنی نیست

بدجور نمک‌گـیر توأم حضرت بـاران            افـتـاده دلـم پـای تو و پـاشـدنـی نیست

ای جود و کرامت نمی از لطف نگاهت

دریـاب گـدایی که نـشـسـته سر راهت

پیداست نـشان تو به هر جای خراسان            پس لذت محض است تماشای خراسان

از روز ازل یـاد گـرفــتـیـم بـگــوئـیـم            مائـیـم گـرفـتـار و گـداهـای خـراسـان

جز بر عـلـی و آل عـلی دل نـسپـردیم            دادیـم دل خـویـش بـه آقـای خـراســان

هر چند کبوتر نه، ولی شکر که هستیم            جاروکش و دربـاری مـولای خراسان

از باب تو رفتیم و به لطف تو گرفـتیم            حاجات خود از محضر بابای خراسان

دلتـنگ تمـاشای بهـشـتـیم و نـشـسـتـیم            در پیـش تـو لـبـریـز تـمـنای خـراسان

دردیم، ز رحـمـت بـده این بار دوا را

امضا بـزن این‌بار شـمـا مـشـهد ما را

«ابروی تو پیوسته به هم خوف و رجا را»            چشم تو به تصویر کشیده است خدا را

مُهر از لب آن شیشه پر معجزه بردار            بگـذار معـطـر کند عـطرت همه‌جا را

هم عشق شمائید وَ هم حضرت معشوق            داده است خـداونـد به ما درد و دوا را

ای برکت باران ز تو، از شوق در آورد            لبـخـنـد دل‌انگـیـز لـبت اشک رضا را

یاد حرمت شـعـر مرا باز عوض کرد            انداخـت مـیان دلـم این حال و هـوا را

مـثـل تـو جـوانـنـد شـهـیـدان خـمـیـنـی            کرده است دعـای تو اجـابت شهـدا را

از لطف تو در راه حـسـیـنـیم هـمیـشه

پـای عـــلـم پـیـر خــمـیـنـیـم هـمـیـشـه